به گزارش ایسنا، این نتایج طبق داده‌های بدست آمده از ماموریت "گریل" در مارس تا ژوئن سال جاری به دست آمده است.
این کاوشگر به گفته محققان از وضوح سه تا چهار برابر بهتر از کاوشگرهای قبلی "کاوگیا" و "اکتشافی ماه" در طراحی نقشه میدان گرانشی ماه برخوردار است.
دو کاوشگر گریل موسوم به "جزر" و "مد" در سپتامبر 2011 به سوی ماه پرتاب شدند. اولین کاوشگر در 31 دسامبر همان سال گردش خود را در مدار ماه آغاز کرده و کاوشگر دوم با یک روز تاخیر به آن پیوست. تا ماه مارس آنها کار نقشه‌برداری دقیق خود را آغاز کردند.
این دو فضاپیما با هم به تبادل علائم رادیویی پرداخته و نوسانات موجود در موقعیت خود را ثبت می‌کنند. این نوسانات سپس برای نمایش شتاب‌ها و افت سرعت کم در اثر تغییرات در میدان گرانشی ماه، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
میانگین ارتفاع این ماموریت 55 کیلومتر بوده که بسیار پایین‌تر از مدار مورد استفاده برای ماموریت گریل است که در ماموریت نقشه‌برداری از گرانش زمین مورد استفاده است. محققان ماموریت گریل گاهی اوقات این کاوشگرها را تا ارتفاع کمتر از 20 کیلومتر برای ارتقاء اطلاعات بهتر پائین می‌آورند.
نتایج به دست آمده از ماموریت ماه دربرگیرنده سه واقعیت علمی بوده است. اول اینکه پوسته ماه نازک‌تر از تصورات پیشین دانشمندان است. دانشمندان زمین‌شناس در اولین برآوردهای خود در مورد ضخامت پوسته ماه با استفاده از لرزه‌نگار نصب شده در این کره توسط فضانوردان ماموریت آپولو، آنرا حدود 60 کیلومتر محاسبه کرده بودند. بررسی مجدد این داده‌ها توسط ماموریت گریل آنرا 30 کیلومتر نشان داده است.
تصور بر این است که این پوسته در اثر بلوری شدن ماده معدنی آنورتوزیت و جریان پیدا کردن آن از اقیانوس ماگما بر روی سطح ماه پس از شکل‌گیری این کره در اثر برخورد یک سیارک بزرگ با زمین بوجود آمده باشد.
دیگر واقعیت علمی به دست آمده از این نتایج، شناسایی همبستگی زیاد میان تغییرات در میدان گرانشی ماه و توپوگرافی آن است. طبق این نتایج، میدان گرانشی ماه بیشتر تحت سلطه دهانه‌های برخوردی قرار دارد تا ساختار داخلی آن. این ارتباط در ماه بسیار نزدیک‌تر از اجسام سماوی دیگر مانند سیاره مریخ، ناهید و زمین است.
از دیگر نتایج می‌توان به این گزارش محققان اشاره کرد که گریل نتوانسته برخی از نواحی برخوردی بزرگ‌تر و قدیمی‌تر که تصور می‌شد بر روی سطح ماه وجود دارد را، تائید کند.
